Արեգակն է թեքվում:

Կարճանում է օրը:

Եվ լեռները նորից երեխա են ծնում՝

Ստվերների տեսքով,

Որ մեծանում քիչ-քիչ

Ու թաղում են իրենց ծնող մորը:

 

Պտտահողմը՝

Հենված ոտնաթաթի վրա,

Խոյաում է երկինք՝ հաստատելով

Ժխտված առասպելը համբարձումի:

 

Ցրտող օդում դանդաղ թպըրտում է

Մի կտոր տաք մարմին,

Որ թռչուն է կոչվում:

 

Ինչ-որ կին կանգնած խուփ դաշտի մեջ,

Եվ ոտքերի տակով անց է կենում

Երկրագնդի անտես այն առանցքը,

Որի երեւացող մասն է ինքը:

 

Առանց հանցանքի մեչ բռնըվելու,

Առանց վկաների ներկայության

Ինքըս մեղավոր եմ ինձ ճանաչում,

Ու վախվորած-քաշված մրմնջում եմ հեռվից,

Մրմնջում եմ նրա՜ն՝ ո'չ այս մեկին, իմի՜ն,

- Բարի իրիկու՜ն քեզ, իմ մենավոր .....